"Лянжяхэ" хөрөг нэвтрүүлэг-Гуравдугаар бүлэг
Тосгоны захиргаанаас сэхээтэн залуусыг Лянжяхэгийн айлуудад хуваарилсны дагуу залуус хэсэг хугацаанд тосгоны айлуудаар очиж хоол иддэг байлаа. Голдуу шар гурилын мантуу, буурцагны гурилын мантуу иднэ. Тосгоныхонд ийм хоол нүдний гэм байлаа. Тэднийг хооллох үеэр тосгоны хүүхдүүд тойрч зогсон, нүд салгалгүй ширтэнэ.
Хөдөөгийн амьдрал ба сэхээтнүүдийн Бээжин дэх амьдрал их ялгаатай байжээ. Гэвч тэдний амьдрал орон нутгийн иргэдийнхээс дээр байв. Лянжяхэд, сар болгон тосгоны хүн бүрд 10 кг будаа олгодог. Харин сэхээтнүүдэд 20 кг будаа олгоно. Нутгийн ард олон тутарга буудайн хальсаар хийсэн мантуу, гашуун ногоо, сагадын навч зэргээр өл залгадаг байлаа.
Сэхээтэн залуус хожим хоолоо өөрсдөө хийдэг болов. Тэд хоол олж иднэ гэдэг амар юм биш гэдгийг тэгэхэд ойлгожээ. Анхны хүндрэл нь түлээ түүх асуудал байв. Нүцгэн уул ямар ч модгүй, бут бургасгүй тул хаанаас түлээ түүх билээ. Орон нутгийн иргэд энгийн үед ч түлээ түүхийг хичээнэ. Үхрийн нойтон баасыг байшингийн хананд шавж хатаагаад түлшиндээ хэрэглэнэ. Уулын үер буух үед, хүмүүс амиа үл хайхран голоос модны мөчир шүүнэ. Хаданд авирч, "чонын соёо" хэмээх бут цавчина. Ийм түлш удаан ноцдог. Олон ч хүн чонын соёо түүхээр яваад өндрөөс унаж амиа алдах буюу хөгжлийн бэрхшээлтэй болдог байв.
Сэхээтэн залуус хаданд авирч, өргөст бут авчирч чадахгүй учир уул руу гарч, сүрэл түүнэ. Маш их сүрэл түүсэн ч зуухандаа хийж ноцооход хэдэн минутын дараа шатаж дуусна. Зургаан залуугийн нийлж түүсэн их сүрэл ганц удаа хоол хийхэд хүрэлцэхгүй. Хожим бригадаас тэдэнд нөөцийн ноён шишний иш түлэхийг зөвшөөрснөөр, түлшний асуудал шийдэгджээ. Өлсөнө гэдэг ердийн хэрэг байв. Зарим үед бригадаас улаан буудай тээрэмдэж хийсэн гурил залууст өгч тэдний амьдралыг тэтгэнэ. Гүн Жэнфү: Нэг удаа тариан талбайд ажиллаж байхад, Ши Жиньпин цагаан гурилын мантуугаа авч ууланд гарсан. Үдийн хоолны цагаар нутгийн иргэд тутарга буудайн хальсаар хийсэн мантуу идэж байв. Ши Жиньпин түүнийг үзээд цагаан гурилын мантуугаа эмэгтэйчүүдэд хуваан өгч, өөрөө хоолгүй хоцорсон гэжээ.
Ши Жиньпин Лянжяхэд амьдарсан долоон жилийн хугацаандаа ганцхан удаа цагаан будаатай хоол иджээ. Тэр үеийн Шааньши мужийн хойд нутагт, цагаан будаа маш ховор, баяраар ч олж идэхгүй. Тэр аяга цагаан будааг түүнд Ли Интан өгчээ. Ли Интан Түнчуанд ажилчин байхдаа Ши Жиньпинтэй ойр дотно байжээ. Тэр нэг удаа гэртээ харихдаа жаахан цагаа будаа олж аваад ээждээ өгсөн байна. Түүний ээж жаахан цагаан будаагаар ганц аяга хоол хийгээд, Ин Танаар Ши Жиньпинд өгүүлсэн байжээ.
Лянжяхэгийн хүмүүс Ши Жиньпинд маш найрсаг ханддаг байжээ. Тэрээр: Өлсвөл нутгийн хүмүүс хоол хийж, хувцас муухай болбол угааж цэвэрлэн, өмдний цоорхойг нөхөж өгнө. Тосгоны амьдрал эгэл боргил, шалгуур нь ч их энгийн. Зовлонг дааж, цайлган сэтгэлтэй байвал хүмүүс хүндэлнэ. Ши Жиньпиний Лянжяхэд байхдаа хийсэн хамгийн том ажил нь далан зассан явдал юм. Тэр үед хөдөө тосгонд том хэмжээний машин механик гэж байхгүй, хүний хүчээр шороо овоолж, дараа нь нүдэж дагтаршуулна. Энэ бол хүнд ажил. Тэр үед аюулгүй ажиллахыг хамгаалах тоног төхөөрөмж бүү хэл бээлий ч байхгүй. Ши Жиньпин бүдүүн мод барьж, бүтэн өдөр шороо нүдэхэд алга дүүрэн цэврүү үсэрч, маргааш нь дахин ажиллахад цэврүү нь хагарч цус шүүрнэ. Яаж ч ядарсан "Жиньпин ажлаас хойш суудаггүй" гэж тосгоны иргэд ярьж байлаа.
Далан засах ажлыг ургац авсны дараа өвөл хийдэг. Нэгдлийн гишүүн Лян Иучан: Билгийн тооллын 2, 3-р сард Шааньши нутагт цас дөнгөж хайлж байх үед юм. Ши Жиньпин хага ташсан хүйтэн усанд хөл нүцгэн ажиллана... Хүмүүс эрхий хуруу гозойлгон, Ши Жиньпинийг "сайн залуу" гэж магтана. Тэр тариалангийн ажилд оролцож, нөгөө талаар олон ном уншин, оюунаа хурцалж байв. Лянжяхэ тосгоны иргэдийн санаанд Ши Жиньпин хоол идэх, хонь хариулах, ер нь хэзээ, хаана ч номоо уншиж явна. Тэр үед цахилгаан байхгүй, харанхуй болж хүмүүс дуг нойронд автахад Ши Жиньпиний нүхэн гэрээс дэнгийн гэрэл сүүмэлзэж байдаг. Энэ бүүдгэр дэн түүнд хичнээн их гэрэл гэгээ өгснийг тааварлахын аргагүй юм.
Ши Жиньпин орос ном маш их уншина. Тэрээр "Манай үеийнхэнд Оросын сонгодог зохиолууд их нөлөөлсөн. Чернышевскийн "Яах вэ" гэдэг номыг би Лянжяхэгийн нүхэн гэрт уншсан юм. Гол баатар Лакметов хатуужилтай болохын тулд хадаастай орон дээр унтаж, бүх биеээс нь цус гарна. Хүн тэгж байж л хатуужна гэж бид боддог. Тэгээд бүгд дэвсгэрээ аваад, хатуу ханзан дээрээ унтдаг байлаа. Бороотойд биеэ норгож, цастай үед худгийн хүйтэн усаар биеэ угаана. Энэ бүхэн тэр номын нөлөө юм" гэжээ.
Тосгонд байхдаа Ши Жиньпин газар болгоноос ном хайж уншдаг байжээ. Нутгийн уран зохиолын "Шаньхуа" сонины байнгын уншигч. Тэр сониноор дамжуулж хожим нэрт зохиолч болсон Лү Ёотой танилцаж, тэд шөнөжин ярьж суудаг байлаа. “Ши Жиньпин надаас 4 насаар дүү, гэвч надаас өргөн мэдлэг, илүү их тэмүүлэлтэй” гэж хожим нь Лү Ёо бахархан ярьсан юм.
Лянжяхэд гурван жил болоод Ши Жиньпин Яньчуаний аялгаар нутгийн хүмүүсээс өөрцгүй ярьдаг болов. Газар малтах, хог дамнах, тариалах, ургац хураах, үр тариа зөөх зэрэг ажлыг хүмүүс яаж хийнэ Ши Жиньпин дууриаж хийнэ. Хийж чадахгүй зүйлээ тосгоны хүмүүсээс асууж лавлан, хөдөө тосгоны ажилд гаршив. Тэр утас ээрч, хувцсаа нөхөн, хөнжил оёдог боллоо. Ээжийнх нь өгсөн зүү утсаны ууд их хэрэг болжээ. Лянжяхэ Ши Жиньпинд "нутаг"-ийн эрдэмд сургаж, Ши Жиньпин Лянжяхэд “соёлын үр” тарьжээ. Лянжяхэд худал хэлж, хулгай хийж, өдөр хоногийг дэмий өнгөрүүлдэг нэг зайгуул хүн байжээ. Тэр нэг удаа сонгино хулгайж байгаад баригдав. Тэр үед ийм нөхцөлд нийт гишүүдийн хурал хийж, бүгдээрээ зэмлэдэг байв. Ши Жиньпин түүнийг зэмлээгүй, харин сургаал хайрлаж, алдаагаа засах ёстой гэхэд тэр толгой дохижээ.
Ши Жиньпиний үйл хэргийг зохицуулах даруу занг тосгоны иргэд үнэлж: "Бээжингээс ирсэн хүүхэд өөр юм аа" гэж магтана. Хүмүүст "танхай этгээд" гэж адлагдсан нөгөө эр засарч, тосгоны хөдөлмөрт идэвхтэй оролцдог, идэвхтэн болов. Хожим Лян Юйминтай тэр хэргийн тухай яриах үед Ши Жиньпин: "Тэр том алдаа гаргаагүй учраас засрах боломжтой байсан. Хүмүүсийг сургаж дагуулах ёстой" гэжээ. Хүнийг хүндэтгэж, хүмүүст тусалж, тэдэнтэй эв найртай байхыг эрхэмлэдэг дуу цөөнтэй сэхээтэн залууг Лян Юймин маш их хүндэтгэж, хэрэг гарвал Ши Жиньпинтэй зөвлөдөг болжээ.
Ши Жиньпиний сууж байсан газар яваандаа Лянжяхэ тосгоны төв боллоо. Хүмүүс тэнд очиж, түүнээс түүх сонсон, сонин сайхнаа ярилцдаг болов. Тэр яах аргагүй Лянжяхэ тосгоны нэг гишүүн болжээ.