Шөнийн бүрэнхийд Чонотын овоо эгээ л их жанжны дуулга шиг сүртэй харагдана. Тэнгэр дүүрэн түгсэн одод наранд гялбах нарны хэлтэрхий гэмээр хүйтэн гэрэл цацруулна. Сэрүүн салхи үе үе сэвэлзэж хааяа нэрийг нь үл мэдэх шувуудын дуунаас өөр анир алга. Галсан ау ау гэж улив. Түүний дуу шөнийн амгалан тэнгэрийг зүсэн уулсын хяр дамжин цуурайтаж холдсоор тасарч орчин тойрон дахин нам гүм. Галсан Чонотын овоо өөд нухацтай ширтсэн хэвээрээ. Сайн сургасан саарал морь чихээ сортолзуулан ойр хавиа сэрэмжтэй харна. Гэнэт ау ау гэх дэлт чонын улилт шөнийн нам тайванг эвдэв. Чонотын овооны оройд хөх гэрэл бадран гэрэлтлээ. Тэр гэрлийн цаана урагш хандан цогнойн суусан том чонын бараа сүүдэгнэнэ. Тэгж байтал үй түмэн агтын төвөргөөнд газар дэлхий дйавалзан цөмрөх шиг, тахир сэлмийн хангинах дуу ч шиг, салхи зүсэх дуу ч хангинах шиг. Олон эрчүүд дөрөөгөө давиран уухай хашгиран дайрах ч шиг болж ирэв. Саарал морь чихээ сэртийлгэн юунаас ч юм үргэх шиг болж таг таг чичирхийлэхэд ганзага дөрөө харшин хангинан дуугарч байлаа. Сахиус шүтээн минь чулуунд тамгалагдсан тэр мөр миний зүрхэн дээр сийлээтэй шүү гэж Галсан амандаа нам үглээд мориндоо гялсхийн мордож ташуураар дөрөөгөө тогшин тэрхүү дуун гарсан зүгт морины жолоо заллаа. Нилээд байзнасны дараа хад үйрэх мэт нүсэр дуун гарсанаа аажмаар замхрав. Жаргах нарны цацсан улбар туяанд Дүнгэнэхийн хайрханы орой шижир өнгөөр булагдсан байлаа.

      Хааяа сэвэлзэх сэрүүн салхинд өвсний толгой найган навч ногооны соргог үнэр ханхийн сэрүү татаж Төмрөөгийн сэтгэл нэг л хангалуун таатай. Түг түмний минь сүжиг бүхий Чонотын овоо өнөө л янзандаа сүглийнэ. Чонотын овоог харах тутам цагаан сахалтай хатингар хар өвгөн гаанстай тамхиа шуналтайхан сорж гүн бодлогшрон өмнө нь зогсож буй шиг санагдана.

      Өндгөн чулуу дэвсэж гаргасан амьтны хүрээлэнгийн муруй зөрөг замаар нуруугаа үүрч хөлөө түргэн түргэн солбицуулан майжигнан алхах Галсан өвгөний ноднин намрын тэрхүү байдал кино зураг лугаа Төмрөөгийн санаанд амилан тодров. Энэ сараалжин дотрох нь европынх, тэр сараалжин дахь нь африкийн чоно гэхчлэн ярьж байтал Галсан өвгөн тэр бүхнийг сонссон янзгүй харин эртээс болзоотой юм шиг монголын өндөрлөгийн чонын сараалжны дэргэд хэдийнээ хүрчихсэн шинжин зогсох нь тэр. Чоно сүүлээ салтаандаа хавчуулж цээжээ өргөсхийн хэвтэнэ. Зовхи нь унжиж нуухтаад өр өвдөм харагдаж байлаа. Үс нь бүрзийж шавар балчигтай хутгалдаад энд тэнд нь өвсөн сүрэл наалдаж, өмнө хөлийн нь шилбэ халцарчээ. "Миний буудсан тэр дэлт чоноос ч дахин бага юмаа. Гэвч бурхан өршөө, тэр буун дуу анч хүний хийдлээс давсан шүү" гэж Галсан өвгөн шаналангуй хэллээ. Төмрөө Галсан өвгөний дэргэд хүрч "Өвөө энэ чинь миний нөгөө хэлж байсан чоно шүү дээ. Та тайлбарыг нь харалгүй таньж байна гээч. Анчин хүн ч аргагүй гярхай юмаа" гэхэд Галсан өвгөн "анчин ч гэж дээ, нутгийнхаа чоныг бол нүдээр биш сэтгэлээрээ танилгүй дээ. Хөөрхийс дөө, уул тайгаар шидсэн чулуу шиг цахилан гүйдэг амьтан. Ингэж ч төрхөө алдан түмний нүд баясгах үзмэр төдий болчих гэж дээ, даанч хайран. Энэ пайзан дээр нь юу бичиж вэ" хэмээн тайван дуугаар ярьж байвч хоолой нь үл мэдэг чичирхийлж байлаа. "Монголын өндөрлөгийн чоно. Монголын өндөрлөг, өргөн уудам нутгаар тархан амьдардаг. Өвөлдөө олноороо сүрэглэж зундаа цөөнөөр сүрэглэнэ. Сэрэл хурц, хурдан шаламгай бөгөөд хэрцгий догшин, хатуу бэрхэд тэсвэртэй. Монгол үндэстэн эрт цагт тотем шүтээнээ болгож байжээ. Ховордож, улсын хамгаалалтанд орсон амьтан" гэж Төмрөө товч тайллыг монголчилж өгөв. Галсан өвгөн хариу өчилгүй чоныг мэлрэн ширтэж байснаа уртхан гэгч санаа алдлаа. Энэ үед нэг зугаацаж явсан хүн хатаасан үхрийн мах мөнөөх чононд шидэж өгөхөд яг сайхан чонын хөл дор таарчээ. Чоно босч дөрвөн хөлөө жийлгэн хэд суниаснаа биеэ шилгээн хатаасан махыг ховдоглон үмхэв. Тэгээд нөгөөх зугаацагч өөд дахин юм горилон оцойн суув. Үүнийг харсан Галсан өвгөн "чоно хэзээ хүний өгсөн юмыг нүдний нь өмнө идэж байлаа даа. Дэлт чоно гэдэг чинь хичнээн өлсөж байсан ч өөрийн барьсан амьтнаа идэхээс бусдын барьсан сэгийг иддэггүй шүү. Ай даа" хэмээн үглэв.

      Ноднин зуны амралтаар нутагтаа хариад Чонотын овооны домгийг нутгийн буурлуудаас сонсч явахдаа Галсан өвгөнийхөөр буусан юм. Тэгээд "Таныг Чонотын овооны домгийг сайн мэдэх хүн гэлцэх юм" гэж яриа өджээ. Галсан өвгөн түүнийг харсан ч үгүй ээтэн гутлынхаа хоншоор дээр гаансаа хүчтэй балбан цогыг нь унтраагаад дүнсгэр царайлан суув. Төмрөө буруу юм ярьчихавуу гэж хэлсэн үгээ шинжвэл ёс алдсан үг хэлээгүй шиг. Галсан өвгөн тамхиа хойно хойноос нь залгуулан нэрж нэг л хөгөөр сорсоор сууна. Монгол гэрт зүү унасан ч сонсдмоор нам жим. Тэгж байтал Галсан өвгөн Төмрөөгийн хумсаа оролдон арга алдарч суугааг ажаад "Чингисийн нэг жанжин нь дайнд ялж дархан цолоо мандуулан буцаж яваад энэ Дүнгэнэхийн хайрханд ирээд өөд болжээ. Тэгээд дагуул нь уудам нутгаа аугаа сүнс нь харуулдан хамгаалж амар заяагаа үзэг хэмээн чандрыг нь Дүнгэнэхийн хайрханы оройд онголоод олон жанжин цэргүүд нь өөр өөрийн чадлын хирээр чулуу зөөж чандрын дээр том овоо босгон тавьсан гэж намайг бага байхад нутгийн буурлууд ярьдагсан. Тэгэхээр энэ Чонотын овоог тэр үед л босгосон байж таарна. Түүнээс хойш овоонд гарсан хүн бүр даах хирээрээ чулуу нэмэрлэсээр иржээ. Он жилүүд өнгөрч Чонотын овоо томорсоор байгаа нь энэ. Гэвч юунд чухам Чонотын овоо гэж нэрлэснийг би сайн мэдэхгүй. Гэтэл Чонотын овоо, тэр дэлт чоно хоёр ...." гэснээ яриагаа таслав.

      -Манай нутгийн хайрханаар одоо чоно бий юу гэж Төмрөөг үгний сэжим эргүүлэхэд Галсан өвгөний гаанс атгасан гар үл мэдэг чичирхийлснээ:

      -ай хүү... чонын мөр нутгийн хөрснөөс бараг арчигдсан. Өвөө нь тэр амьтны барааг харалгүй хичнээн жил боллоо гэв.

     -Бээжингийн амьтны хүрээлэнд олон чоно байдаг. Монголын өндөрлөгийн чоно гэж хамгийн биерхүү, сээр хүзүүндээ шингэвтэр дэлтэй амьтан бий гэж Төмрөөг сонирхуулахад Галсан өвгөн цочмог харсанаа:
-аа юу гэнээ хүү, тэр чинь дэлт чоно мөн үү, Бээжинд үү, лам гончигсүм гэж алгаа нийлүүлэн залбирсанаа ямар нэгэн юм шийдэх шиг шуурхай гэгч нь босч алхав. Төмрөө ч ухааны нь ололгүй араас нь босч гарвал өвгөн хар хурдаараа майжигнан явсаар шонд уяатай мориндоо хүрч мордоод төдөлгүй тэртээ дов даван бараа тасрав.

      "Тэр жил нэг удаа авд явж ирээд дахин ав хийхээ болъё. Тэнгэр бурханд амлаж тангараглая. Бурхан тэнгэр өршөө гээд буугаа эвдэж хаясан юм. Түүнээс хойш зан ааш нь ч өөрчлөгдсөн" гэж Галсангийн хүү Жаргал ярив.

      Намар нь сургууль цуглаад хэд хонож байтал Галсан өвгөн Төмөрөөд утас ирүүлэв. Утсаар анх удаа ярьж байгаа бололтой сандчин "...Хүүгээ, өвөө нь нөгөөдөр Бээжинд хүрнэ. Тосоод аваа..." гэчихээд хариу хэлэхийн завдалгүй тасалчихав. Нас ахисны дээр хошууныхаа хилийг ч бараг давж үзээгүй хүн газрын холоос Бээжин зорино гэдэг амаргүй. Чухам ямар хэргээр юм болдоо гэж Төмөрөө ихэд гайхлаа. Гэтэл Галсан өвгөн "өвөө нь гагц дэлт чоныг л үзэх гэж хүүхдүүддээ ч дуулгалгүй ирлээ. Явж үзээгүй энэ хотод хэл ус ч авалцахгүй цөхрөнгөө барлаа" гэх үг нь Төмрөөг ихэд цочоов. Тийм холоос чоно үзэхийн төлөө ирнэ гэдэг нас ахиад ухаан бүүдийснийх үү, эсвэл насаараа чонын анчин байснаас ангийн хий суугаа юу гэж Төмрөө гайхашран бодонгоо улаан сараана цэцгийг тасдан авч ишийг нь имрэхэд сараана цэцэг салхинд хүрд лугаа эргэлдэж байлаа.

     -Өвөөгийн хэлдэг дэлт чоно гэж энэ үү гэхэд өвгөн:

     -Үүнээс хавьгүй том байсиймаа. Уул нь манай нутагт олон байсаан. Одоо харин оргүй болж. Цагийн өнгийг юу гэх вэ гэж өөртөө гэмээр үглэв.

      Галсан өвгөн савхин гутлынхаа түрийнээс гаансаа гаргаж тамхи нэрээд утаа савсуулан сороход хажууд нь байсан хэдэн зугаацагч тамхины утаанд дургүйцэн холдоцгоов.

     -Энэ дэлт чоныг Дүнгэнэхийн Хайрхандаа тавибал даа. Болдог бол би оронд нь энд үхтлээ хэвтсэн ч гомдолгүй. Гэтэл над шиг хамшгар хар өвгөнийг хэн сонирхох аж дээ гэж хэлээд гачигдсан байдалтай дуугаа хураав. Гэвч хэлсэндээ бол эзэн шүү гэх тайван бөгөөд тасархай омог тодорч байлаа. "Чоно малын эрлэг, Галсан чонын эрлэг" гэж олонд алдаршиж явсан анч хүн цаг нь ирэхэд чоныг бууны амаар биш өрөвдлийн харцаар шагайж суудаг гэж Төмрөө бодож байтал Галсан өвгөн гаансаа түрийлээд "Хүүгээ, тэр жил өвөө нь хэдэн хүнтэй Дүнгэнэхийн хайрханд чонын авд явсан юм гэж урт яриагаа эхлэв.

      ...Алсад жирвэлзэх зэрэглээнд юмны дүрс сүүмийн харагдсан эеэргүү салхитай хаврын нэг өдөр гурван морьтон Дүнгэнэхийн Хайрханыг зорилоо. Жороо саарал морины нуруун дээр ташаа хажуулдан буу үүрч яваа нь Галсан. Хээр морины жолоог татасхийн морины сайврыг даган ёнхолзон хөдлөх мариалаг эр бол сумын дарга Балдан. 3 дахь нь оодон сүүлтэй жижиг хул морь унан мориныхоо аяар өвс хазлуулан явах тул нөгөө 2-соо нилээн хаягджээ. Тэгээд өмнөх хоёроо гүйцэх гэж морио давирвал хул морь сүүлээ ширвэн шогшуулахад нөгөөх эр бүүргээ тас зууран өвсөн хүн шиг өндөлзөх нь ёоз муутай. Хашин морь алба гүйцээх мэт хэд шогшсоноо дахиад л амгай булаан өвс хазлан зогсч зам хороохгүй байлаа. Газрын хуян нухах мэт мориндоо захирагдан яваа эр бол чонын арьс олж бэлтрэг ч нэжгээдийг суйлах хэмээн Бээжингээс ирсэн Жан Мин аж. Тэр 3 Дүнгэнэхийн Хайрханы хэдэн гууг самнаж эрсээр жин үдийн алдад уулын оройд гарав. Дүнгэхэнийн хайрханы орой бол даага уралдавч гүйцэхээр сайхан тэгш талтай. Дунд нь Чонотын овоо бий. Уулын оройн цас хайлаагүй байлаа. Жан овогт монгол хэлээр хазгай муруй яриа үүсгэн нөгөө хоёртоо тамхи түгээснээ асаагуур гаргаж хүрэмнийхээ энгэрээр нөмөрлөн Галсангийн тамхийг ноцоов. Дараа нь Балдангийн зүг гараа сунгахад Балдан бас хариу ноцоохыг завдтал Жан овогт Балдангийн галыг пүл хийтэл унтрааснаа тамхиа өөрөө ноцоогоод ханамжтай инээмсэглэв. Ядаргаагаа түр тайлсан гурав мордож Чонотын овооны зүүн талаар тойрч явтал Галсан зүүн хойш хяр даган уруудан буусан чонын мөртэй таарав. Тэгээд эргэн тойрноо дурандаж байтал Галсангийн сууж байх хяраас баруунш байх хярын дунд хэсгийн гүтцэг дээр нэгэн хөх юм байх нь хараанд орлоо. Лавлавал чоно гарцаагүй мөн. Нөгөө 2 нь заасан зүгт нь дурандсанаа том чоно байна гээд ихэд хөөрцгөөв. Тэгж байтал хүглийсэн хөх юм босоод хяр хөндийн наад руу шогшин бууж шугуйд орон алга болов. Алга болох нь дээ гэж бодож байтал удалгүй наадах хярын униар гарч ирээд түр зогссоноо яаралгүй хяр өгсөн шогшив. Тэд яаравчлан хяр өгсөж нэг хэсэг шугуйг нэвтлэн гараад дурандвал нөгөөх Чонотын овооны орой дээр өмнө тийш хандан шоншийн сууж байгаа нь харагдлаа.

      -Яахаараа овоон дээр гардаг золиг вэ, нутгийн хийморь хэвтэх нь. За салхин дороос нь мярааж очно, дуу шуугаа намдаа, чоно сэргэг амьтан шүү гэж Галсан нөгөө 2-тоо захив. Тэгээд морьдоо тэнд нь чөдөрлөж тавиад овоо өөд мацан гарч Галсан буугаа сумлан овоо харааг нь тааруулаад:

     -За овооноос буухаар нь тонилгож орхъё. Тахилгын овоогоо буудвал онгон сахиус цочно гэж Балданд өгүүлэхэд "Одоо ч ганц буудаад унагана даа" гэж бодож байсан Балдан:

     -Овооны эзэнг дээрэнгүйлсэн чоныг тонилгочихвол онгон сахиус сэтгэлдээ багтаах бишүү. Дөнгөж олсон юмыг алдчихав даа. Тэгвэл нэг өдрийн зүдэл талаар болно гэж шалав. Галсан буудалгүй хүлээв. Нэг цаг өнгөрлөө. Чоно хөдлөлгүй суусаар.

     –Овоон дээр хадаатай юм шиг хөдөлдөггүй золиг вэ, одоо зүгээр буудчихаа гэж Балдан тэсгэл алдан шалахад Жан овогт ч толгой дохин нэмэр өглөө. Галдан буудчихдаг юм билүү гэж бодов. Гэвч энэ овооны дор Чингис хааны жанжных нь чандар, уулын сахиус 2 бий гэж бодоход гар нь сулраад ирнэ. Хөх гайхал гэнэт босоод алга болвол Жан овогтын өгөх 2000 төгрөг, 7 хүрсэн омболынх нь ам өрхөд бүртгүүлэх учир тэгээд талаар болно. Балдан өглөө ирэх замд үглэн учирлаж байснаар "... хаврын тарчиг цагт зоос чухал. 7 хүрчихээд өдий хир ам өрхөд бүртгүүлж нутгийхаа жинхэнэ эзэн нь болж дийлээгүй омболынх нь учир бүтэх юм бол ч..." гэж бодогдмогц Галдан шийдэж буугаа онилов. Овоон дээрх чоно, бууны овоо хараа, Галсангийн нүд 3 нэг л цэгт төвлөрч хуруу хөдөлмөгц чоно тонгойж унахад бэлэн боллоо. "Муу Галсан олзонд шунаж овоогоо буудах нь гэж хэн нэг нь хашгирах шиг болоход Галсан өөрийн эрхгүй хуруугаа гохноос холтгов. Ингээд буудах уу байх уу гэсэн эз бодолдоо автсаар дахин нэг цаг боллоо. Балдан Жан овогт хоёр буудуулах гэж ам нэгсэнэ. Би ямар овоогоо буудаж байгаа биш овоон дээрх чоныг буудаж байна гэх бодолтой зэрэгцэн буу тасхийв. Чоно овооны оройгоос навсасхийн уналаа.

     -Манай Галсан мэргэн шүү. 100 алхамын тэртээх зоосны нүхийг алдахгүй эрхийдээ эрдэмтэй анчин даа гэх Балдан, Жан овогт нарын магтаалтай хөгсөн Галсан ангийн олзоо үзэхээр овоонд дөхөж ирлээ. Гэтэд сая унагасан чоно алга. Нүдэндээ ч итгэсэнгүй. Тэгээд нөгөө хоёроосоо

     –Та хоёул сая чонын унагахыг хараа биз гэж асуухдаа хоолой нь огшиж билээ.

     -Харсаан харсан. Буун дуутай зэрэг л унасан. Энэ чинь тэгээд хаа орчихов гэж нөгөө хоёр гайхна. Цастай энэ тэгшхэн оройд нүднээс бултах аргагүй тул чоно чухам хаачдаг байнаа. 50 жил ан хийхдээ ганзага хоосон буцаж үзээгүй Галсан өнөөдрийн энэ хачин явдалд гайхаш тасран дүнсийн сууна. Овооны оройд шавар балчигт гишгэсэн савраараа томоос том мөрөө үлдээсэн байх. Тэгээд гурвуул ойр хавиараа эрээд юу ч олсонгүй. Галсан нар шингэхийн алдад:

     -За гэртээ буцъя. Хайрхан уулыг цас дарж, хайран биеийг нас даржээ. Нүд, гар бүр санаагаар зарагдахаа больж гэж цөхрөнгүй хэллээ.

     Алдашдаа гутарсан Галсангийн сэтгэлийг Балдан засч:

     – Том нь зайлавч бэлтрэг нь хаа холдоо аж. Бэлтрэг суйлъя гэхэд Жан овогт:

     -Бэлтрэг их үнэтэй шүү. Амьтны хүрээлэнд аваачиж худалдвал өндөр үнэ хүрнэ гэж бувтнахад анч хүнд ганзага хоосон буцах шиг хэцүү зүйл үгүй тул Галсан толгой дохив.

     Дүнгэнэхийн хайрханы чонын нүх хаа байхыг Галсан андахгүй тул мухар эрэлд хатсангүй хэдэн нүх шуудхан олж нэгжив. Гэвч бэлтрэг бас олдсонгүй. Тэгж явсаар нар жаргахын алдад 1 бэлтрэг суйлав. Сээр хүзүүндээ шингэвтэр дэлтэй том бэлтрэг хараад нүдэндээ итгэж ядлаа. Галсан хичнээн жил бэлтрэг суйлахдаа ийм томыг үзэж өнгөрсөнгүй. Жан овогт олзондоо баярлан нөгөө бэлтрэгийг чанд гэгч шуудайлж авлаа.

     -За та 2 урьтаж буц даа. Би тэр чоныг олчих шиг байна гэж Галсан хэлээд морины жолоо эргүүлэв. Өвгөн энэ хүртэл яриад гутлынхаа түрийнээс гаансаа гарган тамхи нэрэв. Тэгээд хэсэг байзнаснаа "...шөнө болж ........бурхан гончигсүм минь..." гэж алгаа нийлүүлэн залбирахдаа бие нь чичирхийлж байлаа.

     -Тэрээд гэж Төмрөөг шавдуулахад:

     - ...тэр чинь дэлт чоно ч биш харин.....бурхан тэнгэр өршөө.... гээд Галсан дахин юм ярьсангүй. Нилээн удаж байж Галсангийн сэтгэл тогтлоо. Тэгээд хоригдол чоныг зөөлөн нүдээр ширтэж "хөөрхий энэ чоныг Дүнгэнэхийн хайрхандаа тавьсан болдоо" гэж хоригдсоор уулын төрхөө алдаж байгаа чонын хувь тавиланг өөрчлөх санаа байвч унаа хүрэхгүйдээ харамссан дор дуугаар өгүүлэв. Явахын цагт Галсан чонын сараалжинд ойртон ау ау гэж улилаа. Чоно чихээ хулмайлган байснаа хүрээгээ тойрон гасалсаар шогшин гүйв. Сараалжин дотрох овор товор хиймэл өвстэй шар хөрсөн дээр сарвууны мөр гарчээ. Хоригдол заяанаас мултарч эрх чөлөөгөө олоход нь саад болсон төмөр сараалжыг давах гэж тавгаа элэгдтэл гүйсний дүнд гарсан тэрхүү шаргал тойрог зам чонын амьдрахуйн хамгийн том хүрээ хэмжээ болж үлджээ. Нүх малтлаа ч сараалжин ирмэгийг газарт гүн шааж суулгасан хатуу бэхлэлт төмөрт чонын савар басамжлагдсан нь илт. Чоно гаслан гүйсээр хиймэл үүрнийхээ амсарт хүрээд Галсан өөд харан оцойн сууж өндөр дуугаар ау ау гэж хэдэнтээ улив. Зовлон, уйтгар, хүсэл гурамсалсан энэ улилт Галсангийн зүрх сэтгэлийг тас зүсэн цуурайтав. Ойр хавийн хүмүүс эвэртэй туулай үзсэн шиг, сүрдэх, айх, зэвүүцэх хослон харцгаана. Тэдгээр түг түмэн гайхаж цочсон харцнаас хүн, чоно 2-ын ойлголцол хийгээд сэтгэл мэдрэхүйн хувьд хүмүүс хоорондоо маш их зөрүүтэй байдгийг гүн таних шиг. Хүн чоно хоёр нэг нэгнээ зэрэг харвал хийморь сэргэнэ гэж өвгөдийн хэлэлцдэгийг Төмөрөө санаж чонын нүдийг эгцлэн ширтвэл чонын нүднээс нулимс гялганан урсах нь харагдав. Галсан гал нь буусан нүдээрээ ахин дахин лавласанаа тэр нулимсыг олж үзсэн бололтой:

      -Чоно гэдэг тэнгэртэй хүйгээ холбож газарт мөрөө тамгалдаг амьтан шүү дээ гэж ханцуйгаараа нүдээ арчихын завсарт өгүүлэв. Галсан тэндээс зайлан нилээн явсанаа хөдөлгөөнгүй оцойн суугаа тэр дэлт чоныг дахин нэг харсанаа "... өвөө нь их эндэл хийсэн хүн. Тэр алдашдаа би.... за за хүү синь нутгийхаа овоог сүсэглэн биширч явдаг юм шүү гэж сэтгэлийн гүнээс аяархан өгүүлээд үүдний зүг эрс алхлаа........