-Яахаараа овоон дээр гардаг золиг вэ, нутгийн хийморь хэвтэх нь. За салхин дороос нь мярааж очно, дуу шуугаа намдаа, чоно сэргэг амьтан шүү гэж Галсан нөгөө 2-тоо захив. Тэгээд морьдоо тэнд нь чөдөрлөж тавиад овоо өөд мацан гарч Галсан буугаа сумлан овоо харааг нь тааруулаад:
-За овооноос буухаар нь тонилгож орхъё. Тахилгын овоогоо буудвал онгон сахиус цочно гэж Балданд өгүүлэхэд "Одоо ч ганц буудаад унагана даа" гэж бодож байсан Балдан:

    -Овооны эзэнг дээрэнгүйлсэн чоныг тонилгочихвол онгон сахиус сэтгэлдээ багтаах бишүү. Дөнгөж олсон юмыг алдчихав даа. Тэгвэл нэг өдрийн зүдэл талаар болно гэж шалав. Галсан буудалгүй хүлээв. Нэг цаг өнгөрлөө. Чоно хөдлөлгүй суусаар.

    –Овоон дээр хадаатай юм шиг хөдөлдөггүй золиг вэ, одоо зүгээр буудчихаа гэж Балдан тэсгэл алдан шалахад Жан овогт ч толгой дохин нэмэр өглөө. Галдан буудчихдаг юм билүү гэж бодов. Гэвч энэ овооны дор Чингис хааны жанжных нь чандар, уулын сахиус 2 бий гэж бодоход гар нь сулраад ирнэ. Хөх гайхал гэнэт босоод алга болвол Жан овогтын өгөх 2000 төгрөг, 7 хүрсэн омболынх нь ам өрхөд бүртгүүлэх учир тэгээд талаар болно. Балдан өглөө ирэх замд үглэн учирлаж байснаар "... хаврын тарчиг цагт зоос чухал. 7 хүрчихээд өдий хир ам өрхөд бүртгүүлж нутгийхаа жинхэнэ эзэн нь болж дийлээгүй омболынх нь учир бүтэх юм бол ч..." гэж бодогдмогц Галдан шийдэж буугаа онилов. Овоон дээрх чоно, бууны овоо хараа, Галсангийн нүд 3 нэг л цэгт төвлөрч хуруу хөдөлмөгц чоно тонгойж унахад бэлэн боллоо. "Муу Галсан олзонд шунаж овоогоо буудах нь гэж хэн нэг нь хашгирах шиг болоход Галсан өөрийн эрхгүй хуруугаа гохноос холтгов. Ингээд буудах уу байх уу гэсэн эз бодолдоо автсаар дахин нэг цаг боллоо. Балдан Жан овогт хоёр буудуулах гэж ам нэгсэнэ. Би ямар овоогоо буудаж байгаа биш овоон дээрх чоныг буудаж байна гэх бодолтой зэрэгцэн буу тасхийв. Чоно овооны оройгоос навсасхийн уналаа.

     -Манай Галсан мэргэн шүү. 100 алхамын тэртээх зоосны нүхийг алдахгүй эрхийдээ эрдэмтэй анчин даа гэх Балдан, Жан овогт нарын магтаалтай хөгсөн Галсан ангийн олзоо үзэхээр овоонд дөхөж ирлээ. Гэтэд сая унагасан чоно алга. Нүдэндээ ч итгэсэнгүй. Тэгээд нөгөө хоёроосоо
– Та хоёул сая чонын унагахыг хараа биз гэж асуухдаа хоолой нь огшиж билээ.

     -Харсаан харсан. Буун дуутай зэрэг л унасан. Энэ чинь тэгээд хаа орчихов гэж нөгөө хоёр гайхна. Цастай энэ тэгшхэн оройд нүднээс бултах аргагүй тул чоно чухам хаачдаг байнаа. 50 жил ан хийхдээ ганзага хоосон буцаж үзээгүй Галсан өнөөдрийн энэ хачин явдалд гайхаш тасран дүнсийн сууна. Овооны оройд шавар балчигт гишгэсэн савраараа томоос том мөрөө үлдээсэн байх. Тэгээд гурвуул ойр хавиараа эрээд юу ч олсонгүй. Галсан нар шингэхийн алдад:

     -За гэртээ буцъя. Хайрхан уулыг цас дарж, хайран биеийг нас даржээ. Нүд, гар бүр санаагаар зарагдахаа больж гэж цөхрөнгүй хэллээ.

     Алдашдаа гутарсан Галсангийн сэтгэлийг Балдан засч:

     – Том нь зайлавч бэлтрэг нь хаа холдоо аж. Бэлтрэг суйлъя гэхэд Жан овогт:

     -Бэлтрэг их үнэтэй шүү. Амьтны хүрээлэнд аваачиж худалдвал өндөр үнэ хүрнэ гэж бувтнахад анч хүнд ганзага хоосон буцах шиг хэцүү зүйл үгүй тул Галсан толгой дохив.